camı çerçeveyi

Çok eğleniyorsunuz
Gülüyorsunuz da
Bana hiç komik gelmiyor
Bir de üstüne siz güldükçe
Benim ağlayasım geliyor

Biraz çıldırır gibiyim
Ama saklamakta birinciyim
Siz yeter ki rahat edin
Ben kan kusup kola içtim derim

Eve girip üstümü çıkarmaya başlıyorum ki bir an evvel uyuyayım. Uyumak değil benimki, bayılmak aslında. Uyduruk Hollywood filmlerinde kamera yatak odasına doğru ilerlerken ne görüyorsa, bizim ev de aynen öyle: Antreden yatak odasına uzanan bir kıyafetler silsilesi.

Yapıyorum, ediyorum diye yazınca sanki her gün bunu yapıyormuşum, hep böyle deliriyormuşum gibi oluyor, ama aslında bir elin parmaklarını geçmez bu haller. Normalde normal bir şahsımdır ben.

Ben bu sabah yine çok fena açtım gözümü, günün ne olduğunu hatırlayamayarak, dışarısının hala karanlık oluşuna lanet ederek, acayip susayarak ve hem uyuyamayıp hem de elime telefonu alıp sakin sakin, bir saat sonrasına alarm kurarak. Sonra da dönüp durdum yatakta. Alarm çalıp kalkmaktan başka çarem kalmadığında kalkmaktan başka her şeyi yapmak istiyor ama yine de uyumuyordum.

Ben bugün çok kötüyüm, karanlığım, üstüme korprıt bir şıklık yapıştırıp çıktım evden ama yine de çirkinim. Ben bugün kimseye göre değilim.

Bir de çok yorgun ve inanılmaz üzgünüm. Galiba artık bu. Hepsini kötü bir yere bağlayacağımdan korkarak yazı yazmamak. Sonuna olumsuz bir yüklem konduracağımdan endişelenerek cümle kurmamak, konuşmamak.

Rahat duruşum askerdeki rahat gibi benim. Ünlem işaretli, dimdik, ayaklar omuz genişliğinde açık, kollar dirsekten kırılıp arkada kavuşturulmuş, bir el diğer bileği tutuyor. Rahatlığım bu, nasıl rahat olacağım kurallarla belli.

Camı çerçeveyi indireceğim bir gün bu rahatlığın sonunda ve mesela, şu an şu ofiste, masamda hiç konuşmadan otururken elime geçirdiğim bir sandalyeyi cama fırlattığımı hayal ediyorum. Bu hayalle gözlerim doluyor, dolmamalı, dolmamalı.

Görmek istemiyorum kimseyi artık ve dinlemek istemiyorum anlattıkları hiçbir şeyi.
Dayanamıyorum tek üzülen olmaya.

♫